رعد
اینجا کلبه تنهایی من است کسی نمی اید کسی نمیبیند کسی نمیفهمد فقط من هستم و تو.. معبود بزرگ من.. نمیخواهم کسی بیاید و ببیند..رعد
اینجا کلبه تنهایی من است کسی نمی اید کسی نمیبیند کسی نمیفهمد فقط من هستم و تو.. معبود بزرگ من.. نمیخواهم کسی بیاید و ببیند..مقدمه
وبلاگ من
گاهی وقتا ما ادمها نیاز داریم به اینکه حرف بزنمیم, بگیم ,فریاد کنیم بدون اینکه اوای صدامون
توی این هستی غم الود و توی این دنیای پر از درد طنین انداز شه. وقتی بی صدا فریاد زدی شاید دوست داری کسی صدات را بشنوه مهم نیست پاسخ بده فقط دوست داری بشنوه .
نوشته های ما ادم ها فریاد بی اوای درونمونن ,مهم نیست ظاهر این نوشته ها قشنگ و جذاب باشه, مهم نیست اصول و قواعد ادبی را رعایت کنی ,مهم نیست ادیبانه باشن ,نه اینکه
اینا مهم نیست نه مهمه اما اگه از عمق وجودت از سرچشمه درونت این فریادها بلند بشه دیگه قواعد ادبی نمی خواد, فقط یه دل مثل دل خودت می خواد که بفهمدشون .چه قدر خوبه که سکوت کنیم اما فریاد بزنیم .
من اصلا قصد نداشتم تو یه بلاگ علمی و ادبی دانشجویی دلنوشته بنویسم . اصلا هدفم این نبود فقط قصدم این بود که با کمک بچه ها مطالب علمی و ادبی و اجتماعی بنویسیم ..
هیچ وقت تصمیم نداشتم دلنوشته ها و دست نوشته هام را هم توی وبلاگ بذارم اما خاموشی سخته باید در سکوت فریاد کشید .
